Martın başında ülkemizde detaya çıkan korona virüs salgını birçok tedbirlerin de alınmasına başlangıç olmuştu.
Yaşımız gereği iki aya yakın süre evlerimizden çıkmadık.
İlk defa bu Pazar verilen izin gereği 11:00-15:00 saatleri arasında maskemizi takarak sokağa çıktık. Önerilere uyduk.
İki aylık sürenin; Tokat'ımızı sanki yeni görüyormuşuz intibanı vermesi son derece üzüntümüze neden oldu.
İşyerlerinin çoğu kapalı, insanlar tedirgin.
Salgının psikolojik baskısı, çevrenin ekonomik sıkıntıları haliyle üzüntüleri artırıyor.
Geçim sıkıntısı, işsizlik, gelecek endişeleri sokağa çıkanları çok da mutlu etmiyor.
Vefat eden en yakın akrabalarımızın cenazesine katılamamak, taziye ziyaretinde bulunamamak da ayrı bir üzüntü kaynağı oluyor.
Bütün bu olumsuzluklar, sıkıntılar yaşanırken milleti bir ve beraber tutması gereken sorumluluk sahiplerinin, böyle birtamda siyasi çıkarları, haksız iftiraları, suçlamaları, ayrıştırıcı söylemleri milletimizce kabul görmediği, görmeyeceği gerçeğini anlayamayanlar da ayrı bir sıkıntı, üzüntü yaratıyor. Huzur daha da bozuluyor.
İnsan onuruna yakışan en mükemmel yönetim şekli demokrasi. Tabii bunu içine sindirebilenler için geçerli.
Demokrasinin nimetlerini sonuna kadar kullanıp "demokrasi bizim için amaç değil, araçtır" açıklamasını yapabilmişlere demokrasi bir şey ifade etmez.
Gerçek demokrasi hukukun tam bağımsız ve tarafsızlığı demokrasilerin ana temel taşlarıdır.
Bizi yönetenler genelde de, yerelde de halkın oylarıyla sandık sonuçlarına göre gelirler ve yine sandık sonucuna göre giderler. Makamlar kimsenin tapulu malı gibi değerlendirilemez.
Geçen sene İstanbul'da 31 Martta İstanbullular tercihlerini Sayın Ekrem İmamoğlu'ndan yana kullandılar.
YSK sadece başkanlık seçimini haksız, hukuksuz şekilde iptal etmişti. Marttaki 13 bin oy farkı 23 Haziranda 806 bini bulmuştu.
Birileri hala seçimin şokunu atlatamamış.
Millet bir karar vermiş, sandığın önüne gelmesini bekliyor.
Bu korku da uykuları kaçırıyor. Demokrasi işte bu. Demokrasi sonucu kabullenmektir.
Sevgi ve saygılarımla
