Hiçbir şeyin ucundan tutmayıp, herhangi bir işe başlamayı göze alamayanların başkalarına, “bu işin de sonunu getiremedin” demeleri ne kadar da hazin bir durumdur.  Misal adamın parası pulu vardır, her türlü imkâna sahiptir. Yatlar, katlar, güzel arabalar, muhteşem evler, plazalar onundur. Güzel yerlerde yemek yer, fakat ne kadar hesap gelecek diye de içten içe düşünerek kederlenir. Dostum dediklerinin ilk fırsatta postunu delecek işler yapar. Sonra yalnız kalır. Yeni dostlar edinir. Sonra onların da postunu delmek isterken kendi postunu deler.

 

Sonra yine aynısı olur. Bir döngü gibi sürer bu iş. Bitmez tekrarlanır. Fakat uslanmaz, yola çıkan serdengeçtilerin ayağının ilk tökezlemesinde aşağılık bir kibirle “bu işin de sonunu getiremedi!” der. Der de kim inanır ona? Tabi hiç kimse. Boy boy apartmanlar, işyerleri, türlü türlü iş alanları arasında hayatta en büyük keyfi zevki, insanca yaşaması ve ailesi için harcaması gereken parayı saklayıp saymaktan ibaret olan birine ne anlatılabilir ki? 

 

Yavuz Sultan Selim'in "Cesaret insanı zafere, kararsızlık tehlikeye, korkaklık ise ölüme götürür." sözünü duymadığından, yıllar yılı yerinde uygun adım marş saymayı para saymayla bir yapan acziyetini saklamadan yaşar gider işte. Kırdığı insanların sessizliğini Hazreti Ali'nin, “On iki imamdan edep öğrendim, Muhammed Ali'nin haklığın bildim” sözü gereği olduğunu anlamadan, “nasıl da susturdum ama” diyerek keyiflenmesi ise ayrı bir fecaattir.

 

Ama olsun. Dünya böyleleriyle dolu ve bunların da elbette yaşama hakları var. Gönülleri saymanın para saymaktan daha önemli ve değerli olduğunu anımsatarak, onları Gülten Akın'ın o güzelim şiiriyle selamlayalım:

 

"İnsanlar bir gülü bir senetle

Değiştirmeye alıştılar

 

İnsanlar başka insanların hayatını

Bir hezaren sandalye midir hayat

Dizip kaldırmaya alıştılar

 

İnsanlar yüreği ve onuru, alıştılar

Yelin üflediği yaprak mıdır onur

Yürek arsız otlar gibi ayakaltında

 

Tanımıyor kimse kimseyi

Ve kendini tanımak istemiyor

İnsan tanımazsa kendini, insan

Nasıl var olabilir

Bu yüzden dünya hey koca dünya

Dönüyor bir ölüler ülkesine

Susanlar şimdilik

Oyunun dışına düşenler

Yalnız onlar doğrulup kalkacaklar

Gün kıyamete erdiğinde…"