Emekli Edebiyat Öğretmeni Mehmet bey, mezun olduğu 21 yaşından yaş haddinden emekli olduğu 65 yaşına kadar tam 44 yıl boyunca severek yapmıştı edebiyat öğretmenliğini. Hanımı Şefika Hanım da emekli Edebiyat Öğretmeniydi. Okulun ilk günü kayıt sırasında tanışmışlar ve bir daha da ayrılmamışlardı.
Oğlu Ahmet iyi bir doktor olmuş, aynı şehirde ama başka evde oturuyordu doktor hanımı ile torunları Ayşe de babaannesi ve dedesini Örnek almış ve Edebiyat Bölümü okuyordu aynı şehirde. Dedesi ve babaannesinin edebiyat sevgisi o kadar işlemişti ki Ayşe’nin içine başka bölüm tercih etmemişti. Edebiyatı da dedesi ve ninesini de çok seviyordu. Sıklıkla anne ve babasından çok dedesi ve ninesi ile edebiyat sohbeti etmeyi seviyordu.
Mehmet bey emekli olunca zamanını kitap okuyarak tv izleyerek evde geçiriyor, arada dışarı çıkarak camiye gidiyor, bazen dedikodu yapmayı sevmeyen kendi gibi emekli arkadaşları ile çay bahçesinde hava güzel olduğunda çay içer, gazetesini alarak balkonunda caddeyi seyrederek gazete ve kitabını okuyarak kahvesini içerdi. Eşi Şefika Hanım ile yeni çıkan romanları okumaya değerlendirmeye bayılırdı.
Bir gün ikindi üzeri, balkonda caddeyi seyrederek okuduğu gazetenin haftalık “kitap dergisi ” ekinden Nobel ödüllü bir yazarın yeni çıkmış “Aşk” üzerine romanı hakkında röportajı okurken aniden balkona torunu Ayşe iki kahve ve bir küçük kutuda güzel Türk lokumları ile geldi. Geni balkondaki deşesinin tam karşısına oturarak muzipçe gülümsemeye başladı. Ayşe güldükçe yüzünde güller açıyor ve o geniş balkonu adeta gülizara yani gül bahçesine dönderiyordu.
Ayşe sevgiye dedesine bakarak:
“Dedeciğim hocamız ödev verdi. Yaşı 65 de büyük bir yakınınızla aşk konusunda röportaj yapın, diye. Düşündüm de aklıma siz geldiniz. Bir emekli Edebiyat öğretmeni olarak hem sizin aşkınız hem de öğrencilerinizin aşkları yazsak roman olur ama önce ödevimi yapayım” dedi.
Mehmet bey gülümsedi:
“ Tabii kızım. Sor bende cevaplayayım. Yaşlılıkta aşk önemli. Önemli bir konuda güzel vermiş öğretmeniniz O’nu da tebrik ederim, dedi.
Ayşe telefonunun ses kayıt bölümünü açtı. İl sorusunu sordu:
“Dede sizde babaannemden elektrik aldınız mı? “
Mehmet bey gülümseyerek:
“Bizim zamanımızda elektrik yoktu kızım gaz vardı. Gaz geldik evlendik işte babaannenle” dedi.
Dede torun kahkahayı bastıklarında babaanne Şefika Hanım da sesler üzerine elinde kahve ile gelip balkonda boş olan koltuğa oturdu:
“Gaza gelmedik kızım, dedi. Biz aşkla sevgi ile evlendik. Kimse bizi gaza getiremezdi. Edebiyat seven insanlar öğrencisini de eşini de sever, sevemeyene de sevmeyene de sevgiyi aşkı öğretmeye bakar. Aşkın edebiyatı olmaz, aşk aslında yaşanır” dedi.
Şefika Hanımın bu samimi sözü karşısında Ayşe röportajı babaannesi ve dedesi ile aynı anda yapacağını anladı.
Baktı babaanne soruları cevaplamakta daha istekli. İkinci sorusunu da babaanneye sordu:
“Aşk nedir babaanne?”
Şefika Hanım kırış kırış olmuş gamzeli yanakları hareketlendi. Gülümsedi. 70 yaşına gelmesine rağmen halen güzeldi. Sevdiği için yaşlanmamıştı. Yaşamı, öğrencilerini, kiminle tanışmışsa sevmişti. “Yaratılanı sevdim Yaratandan ötürü severim derdi. Soruyu şöyle cevapladı:
“Aşk, insanı Allah için ve yaratılan değerli bir varlık olduğu için kalbin tüm damarları ile tüm gücü ile kalbin sınırlarını zorlayarak samimiyetle sevmektir ve bu sevgide sadakat göstermektir” dedi.
Mehmet bey başı ile onayladı eşini.
Şefika Hanımın gözleri dolmuştu.
“Aşka ömür biçerler. Aşkın ömrü yoktur kızım. Aşk mezarda bile devam eder, ben anne ve babama halen aşkla sevide kusur etmem. Bedenini göremem ama halen dualar okurum. Ben okudukça kalbimde hissederim. Onları bedenen değil de ruhen hep yanımda hissederim. Bu aşk olmasaydı, daha çok ve erken yaşlanırdık. Dedenle olan aşkımız sevgimizi işimize de yansıttık. Öğrencilerimizin çoğu da aşka ve işi aşkına bağlı insanlardı. Yaşamadığımız ve inanmadığımız hiçbir şeyi kimseye tavsiye etmedik” dedi.
Herkes bir süre sustu. Kahveden bir yudum aldılar herkes. Balkondan sokak ortam sesleri geliyordu. Bir seyyar satıcının “domates… biber….” Diye bağırdığı duyuldu.
Bu sefer sözü Mehmet bey aldı.
“Bak kızım satıcının sesi ne kadar aşkla şevkle işini yaptığını gösteriyor. Yüzünü görmesem de sesinin tonu ve tınısı ile samimiyetini anlıyorum. Bu 44 yılın tecrübesi ile bana diyor ki ‘ İşime aşığım bu işimden kazandığım para ile eşimi evimi çocuklarımı geçindiriyorum. Eşimi sevmesem O’nun için bağırarak domates biber satar mıyım?’ İşte bu seste aşk var sevgi var vefa var sadakat var”. Dedi.
Ayşe verilen samimi cevaplar karşısında ne soracağını şaşırmıştı. 44 yıllık edebiyat öğretmeninin dudaklarından bir tecrübe, bir sevgi insanlık sevgisi aşkı dökülüyordu. Duygulanmamak elde miydi?
Biraz düşündü Ayşe? Ne soracaktı? Zaman kazanmak için dedesi ve ninesine hazırladığı kahveden bir yudum aldı. Dedesinin gözlerine bakarak :
“Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı “ gibi aşklar var mı dede günümüzde?
Dede gülümsedi:
“soruya bak. Kendini gösterdi. İşte Ferhat ben, taş gibi yürekleri ile çocukların okutmayan insanların kalbini aşkla sevgi ile deldim. İnsan yüreği bazen kayalardan da sert oluyor. Sevgi görmeyen aşk görmeyen de acısını çocuklardan çıkarabiliyor. Şirin mi istiyorsun, işte şirince gülümseyen Şefkatli eşim Şefika… Bundan güzel aşk var mı günümüzde. İşte bu aşkın da aşkının eseri sen..”
Bu güzel cevap karşısında Ayşe kahkahalarını salmaktan kendini alamadı.
Güzel bir edebiyat ödev olacağı belliydi.
………
Aradan aylar geçti. Bu güzel ödevi beğenen Ayşe’nin öğretmeni ödevi yerel gazetede yayınlayınca televizyonlarda Mehmet dede ile söyleşi yaptılar. Bu ödev daha sonra Ayşe’nin yüksek lisan tezi oldu. Sonra best seller kitap.
“Aşk samimiyetle kalbin son kapasitesi ile sevmektir” temalı kitap samimiyetle okununca toplumun sevgiye inancı , aşka inancı da az da olsa arttı. Bunu kitabın okurları söylemişti bir araştırmada…
